Tadaaa! daar zijn ze dan, je nieuwe schoenen. De eerste dag van je vakantie hebben we ze opgehaald bij het revalidatiecentrum. Wat zijn ze stoer he. Die dag hadden we ook een afspraak met de kinderarts. Mama probeert altijd zoveel mogelijk afspraken te combineren en nu was het een keer gelukt. Het is altijd lastig, want de kinderarts is er op maandag, de oogarts op dinsdag en de neuroloog op woensdag of donderdag. Bij de kinderarts was alles goed, maar op vragen had ook zij geen antwoord. Ook hadden we deze week een afspraak met de oogarts, die controleert ieder jaar de stand van je ogen. Ook nu weer bleek dat allebei je ogen wijken, ze 'zwabberen'. Ze staan niet keurig recht maar wijken vaak naar buiten of naar boven, maar omdat allebei je ogen dit doen was het volgens de oogarts toch goed. Je gebruikt ze allebei evenveel en krijgt ze allebei ook voldoende vaak recht. Wanneer je moe bent gebeurt het heel vaak dat je met 1 oog kijkt en je bent nogal eens moe!. Je hebt 7 nachtjes achterelkaar doorgeslapen en aan het eind van die 7e nacht was je zo moe, je ging steeds witter zien, dat je de 8e nacht wakker was om 00:53, logisch toch!? En die dag was je vrolijk en zag er goed uit, je zat lekker in je velletje.
De laatste tijd heb je meer 'vreemde' dingen. Zo krijg je spontaan de slappe lach wanneer we de supermarkt binnenstappen, je ligt echt dubbel. Mensen kijken om en beginnen ook te lachen, het is erg aanstekelijk zeggen ze. Maar het is een vreemde manier van lachen die je laat zien, zenuwachtig, erg overdreven, onrustig, maar je bent er niet vanaf te krijgen of uit te krijgen tot we weer naar buiten stappen. Mama verteld dat je het zo leuk vind om boodschappen te doen, maar is hier echt niet helemaal zeker van. Ook hijg je de laatste dagen veel, zomaar, zonder je in te spannen, terwijl je aan het spelen bent of wanneer je zit in je stoel. Vind je het een leuk geluid? Vind je het leuk om te doen?, we weten het niet. Ook waren we dit weekend in een meubelwinkel en ging je weer erg zitten hyperventileren, zomaar, het lijkt je soms te overkomen en soms lijkt het alsof je het zelf oproept maar er mee stoppen lukt je niet. Pas als we weer buiten zijn heb je weer rust. Waarom je al die dingen doet weten we niet, we zouden het je zo graag vragen.....