RIK

En toen stond de tijd voor ons even stil. 30 januari zijn we vader en moeder geworden van onze 3e zoon, Rik! Afgelopen weken leefden we op onze roze wolk, maar langzaamaan landen we weer een beetje terug op aarde.
Zondag 30 januari om 13:00 braken ineens de vliezen, 12 dagen te vroeg. Raar als de eerste 2 jongens te laat zijn geboren en dat je nu ineens te vroeg gaat beginnen. Hierna naar het ziekenhuis gebeld, we mogen komen. Wanneer opa en oma bij ons zijn gaan we op weg naar het ziekenhuis. Om half 5 beginnen de weeën en om 7:05 wordt er een prachtig kereltje op mijn buik gelegd, 3640 gram, met alles erop en eraan, helemaal compleet, een wondertje!! Wat ben je klein en wat ben je lief! Je naam betekend Rijk en zo voelen we ons ook. Maar wat was het spannend voor ons... Doordat de bevalling zo snel ging en de gynaecoloog behoorlijk mee moest helpen tijdens het persen kwam Rik blauw ter wereld. Meteen is zijn bloed geprikt, 100procent zuurstofrijk gelukkig, heeft dus geen zuurstof tekort gehad tijdens de bevalling. De eerste dagen was hij behoorlijk misselijk en wilde niet echt drinken. Ook deed zijn hoofdje pijn, Rik had een gestuwd hoofdje, wanneer we hem zachtjes aaiden over zijn bolletje, kreunde hij en dook een beetje in elkaar. Maar nu is het genieten, een blond mannetje met blauwe oogjes! Een heel tevreden ventje, hij drinkt en hij slaapt. Je ligt tevreden te knorren in je wiegje. Alleen wanneer zijn flesje iets te lang op zich laat wachten, laat hij zich duidelijk horen. Zet zich dan al met zijn voetjes af zodat hij naar boven schuift op zijn aankleedkussen. Zo te zien zit er genoeg pit in. Wel merken we dat we zelf extra alert zijn, hoort hij ons? ziet hij ons? Maar tot nu toe doet hij het heel goed, ook de gehoortest die hij met een paar dagen kreeg was goed.
Tijdens de kraamtijd stormde het letterlijk en figuurlijk om ons heen. Maar wij zaten op onze wolk, onze roze wolk. Wat hebben we genoten van alle verwennerij van post, mails, sms, visite en onze lieve kraamverzorgster. We kregen rust en vertrouwen.
Mark is echt grote broer nu, lieve grote broer, bijna 12 jaar alweer. Vrijdag voor de bevalling waren we nog wezen kijken op de nieuwe middelbare school voor Mark, ook een hele verandering. En tijdens de kraamtijd had hij zijn Cito-toetsen, er kwam in korte tijd veel op hem af. Nu gaat hij 's morgens eerst even kijken bij het wiegje van Rik, hé Rikkie zegt hij dan en aait Rik over zijn wangetje. Tijdens mijn zwangerschap lag je een keer lekker op de bank met je hoofd op mama's buik, toen kreeg je ineens een schop van Rik en zat je heel snel overeind! In de kraamtijd aten we tussen de middag lekker samen op het grote bed. Mark moet wennen, maar iedere dag wennen we een beetje meer. Tijdens mijn zwangerschap zat Mark vol met vragen: Wat als dit kindje ook gehandicapt is? Moeten we straks weer gaan verhuizen? Nu Rik geboren is, zijn de vragen er niet meer. We genieten van het nu en hebben er vertrouwen in.
Wouter merkte Rik in het begin niet zo op. Zag wel dat wij iets vast hielden, maar had niet in de gaten dat het een mensje was. Later keek hij naar Rik, maar keek dan snel weer weg. Nu is hij ook een beetje gewend, Rik wordt interessant zodra hij geluid maakt. Wouter zoekt in het rond, waar komt het geluid vandaan? We proberen Rik zo veel mogelijk aan hem te laten zien en zijn naam dan zoveel mogelijk te noemen. Het moet groeien, beetje bij beetje.

Bovenaan het geboortekaartje van Rik staat een gedichtje:
Je hebt twee kleine handjes
Geef ons er allebei één
Dan leiden we je rond,
totdat je zegt: "Ik kan het wel alleen"...

We zijn ons er erg van bewust dat heel veel dingen niet vanzelfsprekend zijn.
Maar we proberen er zoveel mogelijk van te genieten. Drie jongens, de één zal ons wat langer nodig hebben dan de ander, maar we zullen er zijn....
Liefs Papa en Mama