Vandaag kwam Wouter onder de groene stippen thuis! Hij zit in Brabant op school en daar hoort natuurlijk carnaval bij. Wouter verkleedt als doperwt, stond reuze leuk. Wouter vondt het zelf ook wel grappig, vooral toen papa zijn mooie muts opzette. Dinsdag op woensdag was Wouter weer wakker vanaf 2:15. Met de neuroloog hebben we het gehad over Dippiperon, maar hij wilde dat eerst nog even overleggen met een andere neuroloog maar die is ziek.
Soms vragen mensen aan ons; jullie kunnen toch gebarentaal? Dat klopt(al zakt het behoorlijk weg!) Toen we wisten dat Wouter zo weinig hoorde, zijn we begonnen met een cursus gebarentaal, om toch te kunnen communiceren met Wouter. Wouter praat niet en zal dit waarschijnlijk ook nooit kunnen. Iets wat ik zelf misschien wel het allermoeilijkst vind, je wil gewoon kunnen praten met je kind, vragen wat er is. Nu blijken gebaren veel te hoog gegrepen voor hem. Een gebaar maak je nl. maar is hierna meteen weg. Ze blijven niet in de lucht hangen. Maar ook foto's of picto's zijn nog te moeilijk. Nu communiceren wij met 'verwijzers', we laten een voorwerp zien welke verwijst naar een activiteit. Bv. een boodschappentas betekent: we gaan boodschappen doen. We laten een teletubbiespeeltje zien= Wouter gaat in bad, het speeltje gaat ook mee in bad. Een luier=verschonen, een slab=eten, een knuffel=naar bed. Het is wel minimaal wat je kan overbrengen, maar voor Wouter toch een goede houvast. En we hopen natuurlijk dat hij misschien op een moment zelf een luier pakt om duidelijk te maken dat hij verschoond wil worden, wie weet. Toch blijft het moeilijk. Deze week hoorde ik achter mij een helder, schel kinderstemmetje: Mama! Ik keek om. Onbewust had ik me misschien voorgesteld dat Wouter zijn stemmmetje zo zou klinken. Maar nu kan ik er alleen maar van dromen, Wouter die mama zegt tegen mij.....