Dankbaar?!

Vandaag was het dankdag bij ons in de kerk. Tegenwoordig heb ik weinig dingen om dankbaar voor te zijn, zeker nu met een volgende oproep voor het ziekenhuis. Woensdag om 7:15 wordt ik verwacht in de Daniel den Hoedkliniek. Volgens een moeder moet ik dankbaar zijn dat ik niet zo'n kind heb als zij. Haar dochtertje heeft haar been gebroken en zeurt konstant aan haar hoofd, mama ik wil drinken, mama ik moet plassen, mama ik kan niet slapen. Mark heeft een kadootje gebracht, dan verveelt ze zich misschien niet zo. Toen hij thuiskwam vertelde hij: Mam ik heb gelijk verteld van Wouter, van zijn ING! van al die plakkertjes op zijn hoofd! Fijn is dat wanneer kinderen gewoon kind kunnen zijn. Dankbaar was ik dan ook met de CliniClowns in het ziekenhuis. Even plezier, even je niet ziek voelen, even wat afleiding, een lach op een kindergezichtje! Zelf zijn we ook donateur van het Liliane fonds. Zij geven steun aan kinderen met een handicap in ontwikkelingslanden. Dankbaar ben ik dan ook voor het feit dat we Wouter zoveel kunnen geven. Dankbaar ben ik ook voor al de mensen om ons heen, familie, vrienden, meeleven, kaarten, bloemen,telefoontjes. Toch nog genoeg om dankbaar voor te zijn!